Gek genoeg lijkt autisme vaak nog een taboe te zijn, wanneer iemand bijvoorbeeld de diagnose ADHD of ADD heeft wordt het vaak gewoon verteld, maar met de diagnose autisme of zonder is het vaak een ander verhaal. Het word vaak verkleind zoals een lichte vorm van, of kenmerken van. Of wel dat het kind het heeft, maar over henzelf of de partners wordt dat verzwegen.
Moet je nu aan anderen vertellen of je autisme hebt of niet? Daar is geen eenduidig antwoord op te geven en de keuze ligt bij jezelf uiteraard. Er is niets om je voor te schamen dat voorop gesteld. Ik ken mensen die er voor kiezen om dit bewust niet te vertellen zowel voor zichzelf als wanneer het hun kinderen betreft. En ook mensen die er juist heel open over zijn.
Wanneer je besluit hier openheid over te geven prima, het is immers een onderdeel van wie je bent maar niet wie je bent! Het maakt dat je veel gevoeliger bent, sneller overprikkeld kunt raken, je houdt van structuur, informatie komt anders bij je binnen, maar je blijft nog steeds je eigen unieke zelf met al je sterke en mooie kwaliteiten!
Wanneer je last hebt van bepaalde dingen en nog geen diagnose hebt dan kan het prettig zijn om te weten waar dit vandaan komt, wat de oorzaak is dat kan een opluchting geven en je kunt je leven er op aanpassen zo nodig door middel van de juiste begeleiding, aanpassingen op school en werk bijvoorbeeld.
Echter kan openheid hierover soms ook helaas in je nadeel werken. Je wordt in een hokje geplaatst. Mensen kunnen je anders bekijken, voor rijexamen heb je een medische keuring nodig. Als tip wil ik je daar in meegeven dat je er ook voor kunt kiezen om niet de diagnose te noemen maar wel hetgeen waar je last van hebt (je karaktereigenschappen) of aanpassingen voor nodig hebt. Zodoende is er toch meer begrip vanuit de andere kant en kun jij jezelf toch ook vrijer en meer begrepen voelen.